Wat?
De laatste blogpost dateert al van mei?
Zijn we al september?
Kan toch niet!
Waar is al die tijd naartoe?
Onverbiddelijk vervlogen.
Maar oh zo goed besteed.
Aan massa's activiteiten, belevenissen, ervaringen.
Massa's potentiële blogposts laten liggen dus.
Over communie-, verjaardags- en trouwfeesten, geknutsel, haken,
muizenissen, uitstapjes, vakanties, back to school,...
En als zelfs de husband meermaals met aandrang vraagt
wanneer er hier eindelijk nog eens iets zal verschijnen,
wanneer er hier eindelijk nog eens iets zal verschijnen,
moest ik toch eindelijk met iets op de proppen komen.
But I've got to cool down, slow down, relax, take it easy,
and first things first:
ik beloofde nog meer uitleg over die
 |
| - click to play - |
Na 10 jaar getwijfel over verbouwen of verhuizen,
is de knoop
- in het jaar van mijn eigen nieuwe voordeur -
eindelijk doorgehakt.
We kochten een nieuwe woning.
En een nieuw leven.
Een monumentale beslissing.
Een geliefde, moderne woning in een rustige & groene omgeving
inruilen voor een art deco-woning uit het jaar 1930 pal in het centrum,
dat doe je niet zomaar.
We wensten namelijk niet alleen een ruimere gezinswoning
maar willen ook
minder tijd & benzine verspillen aan het rondrijden van de kinderen
naar school, muziekles, turnles, tekenles, voetbal,...
En vooral: ik heb er ook de ruimte
om een zelfstandige activiteit uit te oefenen:
crea workshops en een boetiek met handmade goodies.
Daar, 't is eruit.
Even diep ademhalen,
want voor een aarzelend angsthaasje
met meer dromen dan daden op haar conto,
is dit geen klein bier.
En ik heb al vele nachten liggen woelen deze zomer,
door de enormiteit van wat we ons op de hals halen.
De financiële gevolgen,
de tijd & energie die erin zal kruipen,
de consequenties van een verhuis voor de kinderen,
de frustraties van een verbouwing,
de extra lasten bovenop een reeds zeer druk gevuld leven,
de onzekerheden & twijfels over eigen capaciteiten,
de onaangename verrassingen die ons wellicht nog te wachten staan,
genoeg om uren op te knagen,
starend naar het plafond.
Maar zelfs een eeuwige twijfelaar weet:
En dus gaan we ervoor, twijfels of niet.
 |
| - click to play - |
Succes!!
BeantwoordenVerwijderenMerci!!
VerwijderenWat schrijf je toch mooi!
BeantwoordenVerwijderenNiet meer zo lang wachten de volgende keer...
Dankjewel! Als kind was ik het zeker: ik zou jeugdboekenschrijfster worden en ik ging mijn boeken ook zelf illustreren :-) Waar is toch die jeugdige overmoed en overtuiging van eigen kunnen gebleven? Hopen maar dat dat schrijfkriebeltje van toen, nu weer voldoende prikkelt om wat meer & sneller te bloggen.
VerwijderenPrachtige post! Succes!
BeantwoordenVerwijderenThanx and thanx!
VerwijderenIk kwam eens kijken hoe het met jouw cal deken ging maar ik zie hier dat je een veel groter project hebt. Leuk! succes ermee.
BeantwoordenVerwijderenJahaa, maar desondanks ben ik goed opgeschoten met de deken. Niet af weliswaar, omdat ik hem langer wil dan voorzien, dus ben rijen aan het bijhaken, plus al massa's andere dingen gehaakt. Zal er hier nog wel eens mee komen pronken :-)
Verwijderensucces in je nieuwe woning. Wij deden nu net anders om. Van de stad naar het landelijke ver van alles weg. Wij zijn er nog niet. jawel we wonen er al maar enkel boven. We hebben enorm veel werk nog. Maar zo blij met de ruimte natuur en rust. :-)
BeantwoordenVerwijderen