Je hebt volgehouden zolang je kon.
Je wou vorig jaar al niet meer blijven, wilde met hem mee.
Je treurde zo,
maar de onmetelijke liefde en zorg van je kinderen
hield je nog een hele poos hier.
Je hebt volgehouden zolang je kon.
Tot iedereen nog 1 keer terug kon komen naar het warme nest
en voor de laatste keer je zachte handen kon strelen.
Voor de laatste keer kon glimlachen om je woorden.
Jouw warme nest waar ook ik altijd heen kon toen ik klein was.
Na school, tijdens logeerpartijtjes, met griepjes.
Met kleine en grote verdrietjes.
Met oeitjes en aitjes.
Kom hier, Kordulla'tje, dat ik je opraap.
Maar nu moeten we onszelf oprapen.
Want je bent vertrokken, je was er klaar voor en het licht is uit.
Het licht van mijn jeugd,
het licht van je speelsheid.
Je plagerijtjes, je geniepigheidjes, je koketterie.
Vaarwel oma Bosmolens.
Je leeft hier voort,
samen met oma Izegem,
in mijn hart, in mijn gedachten, in mijn blog.