Jurgen (met of zonder umlaut, je wist het zelf feitelijk niet goed),
Cannie, Cannibel, Cannibellabimba, Zoetie, Yapi,
Yapi Yapo, Dzjors, peter Jurgen, nonkel Jurgen, papa.
Allemaal namen voor jou.
Allemaal verschillende Jurgens.
Misschien ben ik wel de enige die ze allemaal heeft gezien?
Jouw vrolijke, zachtaardige, geduldige kant
leerde ik kennen toen ik een meisje van 20 was,
nadat je mij als een jong hondje volgde
& de vonk oversloeg op een fuif van de Scouts,
waar ik was naartoe gegaan met de Chiroleiding.
Ik liet me inpakken door je vermogen tot ‘dolce far niente’
en je voorkeur om te genieten van het leven,
van de muziekscene,
je band Infanticide,
de optredens en festivals waar we naartoe gingen,
het uitgaan tot in de vroege uurtjes,
den Elvis, de Sterre, den Antaeus, Hoppies,
samen naar de cinema gaan en daar alle films na elkaar zien tot middernacht,
zomaar een lekker taartje halen,
alle Friends-afleveringen van buiten leren,
uit eten gaan,
videofilms huren en pizza of Chinees afhalen op very, very lazy Sundays,
samen meezingen in de auto met de mixed tapes die je voor me maakte
met de muziek die je me wilde leren kennen,…
Jij nam mij toen op sleeptouw en ik ging graag met je mee.
We hadden een prachtig en zot trouwfeest, anders dan anders,
waaraan we steeds weer met plezier terugdachten
en waarvan we de foto’s keer op keer bekeken.
We hebben elkaar graag gezien.
Echter, de laatste jaren lukte het ons niet meer.
Het voelde voor mij alsof je verdween, stil stond, achter bleef.
Je nam me niet alleen niet meer mee op sleeptouw,
maar stribbelde tegen telkens ik jou vooruit wou sleuren.
We raakten mekaar kwijt.
Daardoor stortten we ons elk meer en meer op onze eigen dingen.
We leefden verder samen, maar steeds meer naast elkaar.
Ook bij mijn familie kon je altijd terecht.
Je was er ook altijd graag bij, maar hield je afzijdig
en was ook voor hen moeilijk te bereiken.
We probeerden het samen opnieuw en opnieuw,
tot de veer uiteindelijk brak.
Je liet me echter duidelijk verstaan dat je me niet wou of kon loslaten,
ik probeerde je te helpen op mijn onvolmaakte manier,
maar slaagde er niet meer in tot jou door te dringen,
je duidelijk te maken dat het op was
en dat we elkaar nieuw geluk dienden te gunnen.
Ondanks wat er daarna gebeurde,
zie ik onze prachtige kinderen als de bewijzen
en de getuigen van 23 jaren samen,
23 jaar met ook vele mooie herinneringen.
Ik zal jouw liefde voor hen koesteren
en hen steeds daaraan helpen herinneren.
Je was een liefhebbende, knuffelende papa e
n ik beloof jou ervoor te zorgen dat ze dat nooit zullen vergeten.
Het waren niet je allerlaatste woorden,
maar het zijn wel degene die je me naliet
en die ik me levenslang wens te herinneren:
“Dit hoeft niet langer. Doe dat goed aub.”
Lieve, lieve familie, vrienden en kennissen van ons,
van mij, van Jurgen en van de kinderen,
help ons dat samen verder goed te doen,
zoals het Jurgens wens was.
Wie een CDrom wenst met Jurgens top 10 Aller Tijden & de muziek van zijn uitvaart:
dat kan via
deze Google Form
