 |
| vrij als een vis in de lucht |
Vadertjelief, bevlogen vogelaar
(het is maar een klein beetje bizar om zo'n dingen over je vader te zeggen hoor),
spotte met zijn fotografenoog
dit magnifiek beeld in de Indonesische lucht.
Hij zal het me wel vergeven dat ik ongevraagd zijn foto en bijschrift van zijn Facebookpagina pikte
om deze blogpost mee te betitelen en te illustreren.
Het beeld kan niet beter beschrijven wat ik voel.
Of voelde.
Tot eind vorig jaar wàs ik die vis.
Een klein grijs visje
dat 16 jaar lang de wereld mocht ontdekken,
dankzij de krachtige vleugels van een vogel.
(laten we - for the sake of the story - doen alsof dat visje naast kieuwen ook longen heeft, ok?
en laten we er ook meteen dit muziekje bij opzetten)
en laten we er ook meteen dit muziekje bij opzetten)
Een visje
dat zich ook mocht verschuilen
onder warme vleugels als het weer guur werd.
Ok, nu en dan
klemden de klauwen wel even wat harder
en 1 keer
voelde ik toch wel een venijnige hauw van die scherpe bek.
Maar over het algemeen
was ik een vis die dankzij die machtige vogel
hoge toppen mocht scheren
en wijdse hemels mocht aanschouwen.
Tot de vogel mij losliet & ik pardoes terug in het water viel.
En nu is de vraag:
in welk water?
Wat blijft er vandaag over van die zee van mogelijkheden?
Momenteel voelt het eerder als een bokaaltje,
waarin ik rondjes zwem,
besluiteloos.
Ook lijkt het water troebel,
ik zie niet helder,
ik denk dat ik schittering zie doorheen het oppervlak,
er lonkt vanalles, maar het lijkt onbereikbaar, te hoog gegrepen,
onmogelijk haalbaar voor een simpel visje.
En ook zie ik nu & dan een glimp van die arend
scherend over het water,
zijn poten strelen het wateroppervlak
en laten me verward achter.
Wil ik weer vliegen als een vis?
Wil ik een goudvis worden?
Wil ik een hengelaar vinden die mij uit mijn poeltje vist?
Wil ik me laten meevoeren met de stroom en nog even verder genieten van de luwte?
En oh ja,
ik ben geen vis.
Ik ben een weegschaal.
Wat het eeuwig getwijfeld verklaart,
voor wie in horoscopen wil geloven.