Oops, I did it again

Mja, intenties genoeg, maar geregeld bloggen komt er maar niet van,

het regelmatigheidscriterium zal ik alvast niet winnen.

Blijkbaar moet ik eerst een dag ziekjes zijn

vooraleer ik me er nog eens voor kan zetten.

Laten we er verder maar geen woorden aan verspillen

en de draad gewoon weer oppikken waar hij bleef liggen.

Na de aankoop volgde ook een verkoop.

Exact 16 jaar en 1 dag na het eerste bezoek aan de notaris, 
zaten we er opnieuw

om hetzelfde huis van eigenaar te doen veranderen.

Na er 16 jaar en 1 dag lief en leed gedeeld te hebben, 

3 kinderen, talloze kippen, vissen en poezen in te hebben groot gebracht,

is dat geen klein bier.

- click to play -

Maar goed,

op naar nieuwe avonturen in een nieuwe thuis.

Al is dat voorlopig nog een klein rampgebied.

Onder de diverse lagen behangpapier, verkruimelende lemen muren.

Sputterende elekticiteit.

Lekkende chauffagebuizen.

Lekke goten of andere redenen tot binnenshuis waaien en/of regenen.

IJzingwekkende scheuren en barsten.

De almacht van de boktor.

En andere kopzorgen.

Niets dat een winnend lotje bij Euromillions niet kan oplossen.

Of zoals Nika zo kalm zei, exact een jaar geleden vandaag, 

op dat ander memorabele keermoment:

"Alles komt goed, mama. Ooit. In je toekomst."

Knock, knock, who's there?

Wat?

De laatste blogpost dateert al van mei?

Zijn we al september?

Kan toch niet!

Waar is al die tijd naartoe?

Onverbiddelijk vervlogen.

Maar oh zo goed besteed.

Aan massa's activiteiten, belevenissen, ervaringen. 

Massa's potentiële blogposts laten liggen dus.

Over communie-, verjaardags- en trouwfeesten, geknutsel, haken, 

muizenissen, uitstapjes, vakanties, back to school,...

En als zelfs de husband meermaals met aandrang vraagt
wanneer er hier eindelijk nog eens iets zal verschijnen,

moest ik toch eindelijk met iets op de proppen komen.

But I've got to cool down, slow down, relax, take it easy,

and first things first:

ik beloofde nog meer uitleg over die 

I saw a sea and a C of change!

- click to play - 

Na 10 jaar getwijfel over verbouwen of verhuizen,

is de knoop 

- in het jaar van mijn eigen nieuwe voordeur - 

eindelijk doorgehakt.

We kochten een nieuwe woning.

En een nieuw leven.

Een monumentale beslissing.

Een geliefde, moderne woning in een rustige & groene omgeving

inruilen voor een art deco-woning uit het jaar 1930 pal in het centrum,

dat doe je niet zomaar.

We wensten namelijk niet alleen een ruimere gezinswoning

maar willen ook

minder tijd & benzine verspillen aan het rondrijden van de kinderen 

naar school, muziekles, turnles, tekenles, voetbal,...

En vooral: ik heb er ook de ruimte

om een zelfstandige activiteit uit te oefenen:

crea workshops en een boetiek met handmade goodies.

Daar, 't is eruit.

Even diep ademhalen, 

want voor een aarzelend angsthaasje 

met meer dromen dan daden op haar conto,

is dit geen klein bier.

En ik heb al vele nachten liggen woelen deze zomer,

door de enormiteit van wat we ons op de hals halen.

De financiële gevolgen, 

de tijd & energie die erin zal kruipen,

de consequenties van een verhuis voor de kinderen,

de frustraties van een verbouwing,

de extra lasten bovenop een reeds zeer druk gevuld leven,

de onzekerheden & twijfels over eigen capaciteiten,

de onaangename verrassingen die ons wellicht nog te wachten staan,

genoeg om uren op te knagen,

starend naar het plafond.

Maar zelfs een eeuwige twijfelaar weet:

En dus gaan we ervoor, twijfels of niet.

- click to play - 

I see a sea and a C

Niet lopen = niet bloggen.

Dat is toch wat ik moet concluderen na ruim 6 weken loop- & blogpauze.

Dat niet-lopen heeft zo zijn redenen.

Ten eerste: elk excuus om niet te gaan lopen is een goed excuus bij mij.

Ten tweede: de 5 kilometer-doelstelling was opnieuw bereikt, 

instant wegvallen van de grootste motivator dus.

Vervolgens: paasvakantie en dus continu 3 kinderen aan mijn rokken.

De loopschoenen gingen nochtans mee naar zee.

 Ze bleven zandvrij; lopen begint namelijk niet met een 'b'

en dat was de enige letter waaraan ik toekwam die week:

boeken, badderen, bijslapen en nu & dan een glaasje Baileys.

En tot slot een al veel te lang uitgestelde ingreep; 

endoveneuze lasertherapie maakte eindelijk een eind

aan de spataders op mijn rechterbeen.

We zijn intussen vier weken verder

nog steeds niet pijnvrij maar alweer helemaal mobiel.

We zouden er dus weer aan kunnen beginnen.

Maar 't zit er niet in.

Het lopen toch niet, het bloggen, daar wordt aan gewerkt zoals u ziet.

Er komt namelijk iets gigantisch op me af

en daar zal geen looptijd naast passen.

Ik zei het al: elk excuus is goed genoeg.

But this is a big one.

Wie 'a' zegt, moet 'b' zeggen 

(boek, bad, bijslapen, Baileys, voila, gezegd)

dus ik zeg 'c':

- click to play -

Keep tuned,

ik vertel er zeker en vast meer over

in volgende berichten.

En die zullen geen 6 weken op zich laten wachten, beloofd.

Vrij als een vis in de lucht

vrij als een vis in de lucht

Vadertjelief, bevlogen vogelaar 

(het is maar een klein beetje bizar om zo'n dingen over je vader te zeggen hoor), 

spotte met zijn fotografenoog 

dit magnifiek beeld in de Indonesische lucht. 

Hij zal het me wel vergeven dat ik ongevraagd zijn foto en bijschrift van zijn Facebookpagina pikte 

om deze blogpost mee te betitelen en te illustreren.

Het beeld kan niet beter beschrijven wat ik voel.

Of voelde.

Tot eind vorig jaar wàs ik die vis.

Een klein grijs visje

dat 16 jaar lang de wereld mocht ontdekken,

dankzij de krachtige vleugels van een vogel.

(laten we - for the sake of the story - doen alsof dat visje naast kieuwen ook longen heeft, ok?
en laten we er ook meteen dit muziekje bij opzetten)

Een visje 

dat zich ook mocht verschuilen

onder warme vleugels als het weer guur werd.

Ok, nu en dan

klemden de klauwen wel even wat harder

en 1 keer  

voelde ik toch wel een venijnige hauw van die scherpe bek.

Maar over het algemeen

was ik een vis die dankzij die machtige vogel 

hoge toppen mocht scheren

en wijdse hemels mocht aanschouwen.

Tot de vogel mij losliet & ik pardoes terug in het water viel.

En nu is de vraag:

in welk water?

Wat blijft er vandaag over van die zee van mogelijkheden?

Momenteel voelt het eerder als een bokaaltje,

waarin ik rondjes zwem,

besluiteloos.

Ook lijkt het water troebel,

ik zie niet helder,

ik denk dat ik schittering zie doorheen het oppervlak,

er lonkt vanalles, maar het lijkt onbereikbaar, te hoog gegrepen,

onmogelijk haalbaar voor een simpel visje.

En ook zie ik nu & dan een glimp van die arend 

scherend over het water,

zijn poten strelen het wateroppervlak

en laten me verward achter.

Wil ik weer vliegen als een vis?

Wil ik een goudvis worden?

Wil ik een hengelaar vinden die mij uit mijn poeltje vist?

Wil ik me laten meevoeren met de stroom en nog even verder genieten van de luwte?

En oh ja, 

ik ben geen vis.

Ik ben een weegschaal.

Wat het eeuwig getwijfeld verklaart, 

voor wie in horoscopen wil geloven.

Mmmarrakech

Ik startte met frisse tegenzin vandaag:

lopen, les 23.

Omdat ik vorige week slechts 1x de loopschoenen aantrok

(eerlijkheidshalve moet ik toegeven: ik trok ze 3x aan,
maar bleef 2x gewoon thuis erin rondsloffen...)

en omdat mijn conditie een nogal eigenzinnig systeem heeft:

opbouwen gaat moeizaam & pijnlijk traag,

afbouwen gaat moeiteloos & pijlsnel.

Maar 2 dingen dreven me toch het zonnetje in:

de hoop op een hernieuwde ontmoeting met het prachtig eekhoorntje in het bos

en de constatatie dat ook mijn metabolisme zijn eigen wetten heeft:

3 maand afzien om 5 kilootjes kwijt te raken,

3 dagen genieten om 2 kilo buikspek terug te winnen.

Want genieten deed ik volop de voorbije dagen.

3 dagen, 3 meisjes, 1 Marrakech.

Palais de la Bahia

Een aanradertje hoor, Marrakech!

Het heeft alles voor een geslaagde citytrip.

Zie maar, 

maar zet misschien eerst een gepast muziekje op.

Slechts 3,5 uurtjes vliegen en toch ineens in een compleet andere wereld, 

een doorgang naar een ander continent:

deuren & luikjes te koop in het Ensemble Artisanal - voordeur - Palais de la Bahia

deur te koop in de souks - doorgangen in de Medersa Ben Youssef - Bab Agnaou (= 1 van de vele stadspoorten naar de Medina) - poortje in de buurt van de Tombeaux Saadiens

Afrikaans & Arabisch:

Afrikaanse beelden (helemaal bekleed met rocailles) te koop in de souks - muurreliëf (Koefisch schrift & gravures in marmer) en teksten in de Medersa Ben Youssef

Verfijnde & eenvoudige keuken:

Harira, couscous, groentenmix, pastilla (links in Café Arabe, rechts op Place Jemaa El Fna)

Exotisch & vertrouwd:

De plaatselijke kruidenier & apotheek - Ceci n'est pas un palmier - Black & Decker Berbère

Slaperig & druk:

een tukje in de middagzon - dichte drommen in de souks en op Place Jemaa El Fna

Fauna & flora:

Jardin Majorelle - Badi paleis - sinaasappelbomen - Saadische graven

Brede lanen & smalle steegjes:

Hels verkeer in Gueliz - nauwe straten in de Medina - onooglijke doorgang naar Palais de la Bahia

Religie:

La Koutoubia - Joodse begraafplaats - Saadische graven

Vervoermiddelen:

"moderne" PK's - calèches - triporteur - ezels - brommers

Kleurrijk:

pigmenten - glas in lood - leer - vilt - zelliges - babouches - kruiden - sjaals - kwastjes - kaftans

Gewoon mooi:

Shop till you drop:

Souks - foundouks - Place Rahba Lakdima - Place des Ferblantiers

Gewoon grappig:

Mais elle est où, la Koutoubia? - candid camera - is dat een kieken op uwe kop? - Slaatje Kasbah Café XXL en XS - Chez Monsieur Michelin

Les gazelles:

BFFFFFFFFFF's

Shoekran, Mahanna & Maffie!
Laat ons het anders nog eens overdoen,
die selfies hebben we namelijk nog niet echt onder de knie.

Mini-meet

Een prettig bosloopje deze morgen:

perfect weertje: zonnig fris,

niet al te veel tegenliggers,

wel 2 die onverwachts van achter mij opdoken

en me zodanig snel voorbij schoten

dat ik een geschrokken "whoe!" niet kon onderdrukken.

Ze deden de 5 kilometer sprint ofzo?

Maar genoeg over lopen.

Waarom ik er eigenlijk zoveel blogposts aan besteed

is me ook een raadsel.

't Zou toch enigzins logischer zijn

om het meer te hebben over iets 

a) wat ik wel onverdeeld graag doe

b) waarin ik wel vrij goed in ben

c) waarvan ik wel altijd blij word, ongeacht de omstandigheden

d) wat ik wel zowat dagelijks doe

Probeer me niet te begrijpen,

ik doe dat ook niet.

Naar het voorbeeld van de grote meisjes van blogland,

deed ik gisteren ook eens van blogameetup èn van haakdag.

Een mini-meetje weliswaar: 

Stekel-varken kwam ten huize Julienne & Jeannot.

Er werden thees geproefd,

zelfgebakken koekjes verorberd,

poezen verbannen,

uren gekletst,

haaknaalden  & -stijlen vergeleken,

en uiteraard gehaakt,

al spendeerde ik de meeste tijd aan uithalen.

Mijn "bobbels" van week 9 bobbelden namelijk fout

en werden eerder putjes dan bultjes.

Ook de kleurwissels van week 8 stonden me niet aan,

en dus werd nog maar eens meerdere uren werk

in een wip ongedaan gemaakt.

Al loop ik dus een beetje achter 

- vandaag werd namelijk al week 11 gelanceerd, 

en ik moet week 10 nog inhalen -

de CAL blijft heerlijk om te doen:

ik leer er ongelooflijk veel van bij,

kan op eender welk moment van dag of nacht

beroep doen op 11.000 mede-haaksters als ik in de knoop geraak,

zie inspirerende voorbeelden,

en geleidelijk aan groeit er een deken,

a labour of love.

I'm only happy when it rains

Da's durven hé.

Over de zon gaan klagen na de eerste warme dagen van het jaar.

Maar 't is niet al goud wat blinkt,

er is altijd wel iemand te vinden die een keerzijde ziet aan de medaille.

Zo bleek datzelfde zalig zonnetje

niet alleen een loopkriebel te wekken,

maar ook de ganse groen- & technische dienst,

zowat de helft van de Izegemse tuiniers en hordes bouwvakkers 

naar het Wallemotepark & Wolvenhofkasteel te lokken

deze voormiddag.

Tof.

Zo kregen die mannen een prima zicht 

op het botanisch wonder dat langs hen heen hobbelde:

een kruising tussen een tomaat (= top) en een peer (= bottom).

De nog laagstaande voorjaarszon

tekende het beeld netjes langgerekt voor mij uit op het pad.

Moge mijn stralend witte ledematen

de grijnzende heren voor eeuwig verblind hebben!

Wel jammer dat ik, zwoegend & zwetend,

en ergens tussen ronde 3 & 4 ook nog eens vechtend tegen de aandrang

om mijn ontbijt terug te schenken aan de mensheid,

nagenoeg de kracht niet meer had

om de ontblote gespierde torso's te aanschouwen.

En dat terwijl ik eigenlijk me verheugde op een interessante opleiding vandaag,

die ik echter moest afzeggen wegens zieke dochter.

Oorpijn, keelpijn, lichte koorts, 

geen schooldag dus voor haar vandaag.

Maar wel een dag om te genieten van wat moederlijke zorgen

èn een duik in de strijkmand:

Wat denk je, zou ze erg ziek zijn?

Never a dull moment

Oeps, een weekje geskipt; geen ge-start-to-run de voorbije week.
De tijd glipt als zand tussen mijn vingers,

en de uren die normaal gezien gevuld waren met loondienst,

raken nu zeer makkelijk en pijlsnel anders gevuld.

En geen geloop = geen geblog,

want dan toch èèn nut ontdekt aan die zelfkastijding;
het schrijven gebeurt blijkbaar vooral in mijn hoofd

tijdens het joggen!

Nochtans massa's gezien, beleefd & gedaan dat het registreren waard is:

een heel plezante toneelvoorstelling (ge kunt nog gaan!)
een fantastisch optreden (ge hebt iets unieks gemist!),

nog een optreden (ge hebt iets schattigs gemist!),

helpen in school met hoekenwerk, als leesmama, als schortjes-herstelster en als pannenkoeken- & cakeleverancier,

workshops, coachings, infosessies en afspraken om mijn toekomst vorm te geven,

haken, haken en nog meer haken (bewijzen volgen nog wel),

naaien, 

(verlate) verjaardagsuitnodigingen ineenknutselen,

DIY foto's op canvas transfereren,

en het meest hilarische:

 zoals zij ook deed, een paspop op maat maken voor mijn zus.

Deze laatste was gewaarschuwd dat ze zich in ruil aan een guest-appearance mocht verwachten hier

:-)

- click to play -

De grote geloof-, hoop- en liefdeshow

Vandaag is meligheid verplicht.

De commerce mag draaien,

de Vlaamse economie dient aangezwengeld.

 

Maar los daarvan:

waarom niet

vandaag eens extra lief zijn

voor de Valentijntjes in je leven?

Morgen mag ook nog hoor.

 

Hier was love all around

van 's morgens vroeg:




- click to play -



Veel tijd voor gezwijmel

is er echter niet;

morantische Happy Hapjes-avond

in het muziek,

hop naar de keuken,

voor een tintelend pompoensoepje,

een hartige quiche

en zoete zondes!

 

 

 

 

 

Run baby run

Deze morgen had ik weer een serieus duwke nodig

eer ik uit de startblokken schoot.

Ik had nochtans mijn loopschoenen meteen na het wakker worden al aangetrokken,

aan de intentie lag het dus niet.

 

Aan wat dan wel?

Gebrek aan motivatie.

Waarom loop ik eigenlijk?

Vind ik het leuk?

Neuh. Lopen is dodelijk saai.

Ben ik sportief?

Neuh. Geen sportieve vezel in mijn weke lijf te bespeuren.

Kan ik het goed?

Neuh.  Ik meen dat mijn lopen zich best laat omschrijven als

"zich strompelend vooruit laten vallen".

 

- click to play -

 

De echte sportievelingen raden mij aan om een doel voor ogen te houden,

in functie van een wedstrijd mijn tijd verbeteren bijvoorbeeld.

Hmm. Tsja. Een wedstrijd.

Nu moet je weten dat ik liefst ga lopen

op een moment waarbij ik vermoed of toch hoop
weinig of geen tegenliggers te ontmoeten,

dit wegens enerzijds de reeds beschreven loopstijl

en anderzijds de kop erboven,

die er uitziet als een overrijpe tomaat op het punt van openbarsten.

En dan zou ik - zeer wel bewust van hoe ik eruit zie -

me in een loopwedstrijd moeten wagen?

Tussen ranke hindes en snelle panters,

tussen opa's van 70 met een pacemaker

die me - met gemak! - voorbijsteken?

Neuh.

 

 

En toch doe ik het dus, 3x per week,

een toerke met lange tanden.

Want ik heb nu tijd.

En tijd dient opgevuld te worden met nuttige bezigheden.

Dat is er bij mij ingebakken, ingestampt, ingedrild.

Doe iets.

Doe niet niets.

Haken, naaien, lezen, knutselen, computeren, dat is niet iets,

dat zijn in mijn mentale woordenboek

hooguit synoniemen voor lummelen.

Moet daar dringend eens vanaf geraken,

van dat idiote idee.

 

 

 

 

 

 

 

Een oefening in aandacht

Een van de basisoefeningen uit het Mindfulness-boek

is bedoeld om je gerichte aandacht op het nu te verhogen,
just what I need!
 



- click to play -


Het is een eenvoudige basistechniek,

waarbij je je focust op je ademhaling:

Stop even en sluit je ogen.

Je gaat je adem observeren.

Kies daarvoor een focuspunt vlak onder de navel.

Voel het rijzen bij het inademen

en het dalen bij het uitademen.
Je zult merken hoe snel je aandacht meegaat in plannen of zorgen.
Benoem dit vriendelijk als "o ja, denken"
en keer vastberaden terug naar de adem.

Bedoeling is om dat dagelijks gedurende 10 minuten te doen,
minstens een week lang.

Lijkt makkelijk hé?

Maar moeilijk dat dat is!

Dit is hoe het gaat:
adem in
adem uit
adem in
adem uit
hé, ik hoor veel auto's passeren in de straat
adem in
adem
waarom zou dat opeens zijn?
uit
oei, Keppie wil binnen
arme Keppie, je zal buiten moeten blijven nu
en straks moet ik weg
dus ik mag niet vergeten om Pinot buiten te steken
dju, nog steeds niet gekeken om het probleem met de porte-fenêtre te laten oplossen
oei, o ja, denken
adem in
adem
en nu spokt de chauffage zo
ook daarvoor moet ik dringend bellen, de gasboiler moet zijn tweejaarlijkse controle krijgen
uit
adem in
wat is dat hier toch eigenlijk
alles gaat kapot!
PC gecrasht,
Senseo de geest gegeven,
printer wil niet meer scannen,
strijkijzer in stukken gevallen,
display radio werkt opeens niet meer,
droogkast doet raar,
microgolf heeft kuren,
auto niet door de keuring,
stormschade,
pfff
oei, o ja, denken
adem uit
adem in
en die dompelpomp maakte gisteren ook weer van die vreemde geluiden,
die zal ook binnenkort aan vervanging toe zijn zeker?
dom wicht dat ik ben,
stopcontact uittrekken,
gans de kelder onder water,
oei
adem in
ai, mijn rug doet zeer, 'k ga me beetje verzetten
zou ik niet beter ook wat buikspieroefeningen doen intussen?
adem uit
mmm, 'k heb zin in chocolade,
nee mag niet, dieet!
en er is nog heel wat verse broodtaart
kindjes zullen die wel opeten
straks oudercontact
mag me niet meer zo kwaad maken op Jari's hanepoten
adem in
adem uit
adem in
mmm, 'k zou wel een tukje kunen doen
pffff, ik stop
ik moet dit vlug opschrijven voor mijn blog

:-)


 

What are words worth?

Gedichtendag en start van de poëzieweek vandaag.

 

Ik was sowieso al eventjes aan het mijmeren over woorden.

What are words worth?

De kracht van woorden.

De negatieve belading van sommige woorden.

De elegantie van bepaalde woorden die uit zwang raakten.

Hoe een woord me opeens totaal absurd in de oren kan klinken.

"Absurd" bijvoorbeeld,

wat een gekke opeenvolging van klinkers & medeklinkers is me dat?

Soms vind ik een woord ineens zodanig raar,

ziet het er plots zo bizar uit,

dat ik begin te twijfelen of het wel echt bestaat.

 

Gek ook

dat soms iets wat in het Vlaams gezegd wordt,

als flauwe zever wordt bestempeld,

maar zodra vertaald naar het Engels,

klinkt het plotsklaps wèl imposant.

Vooral te merken bij van die "motivational quotes".

 

Ik volg momenteel verschillende Outplacement workshops

(daar begint het al, zeg dat maar eens in het Nederlands:

Uitplaatsing werkwinkels, dat klinkt niet erg duidelijk hé)

en die kregen ook al van die ronkende titels:

Quick Presentation,

Major Achievement,

Personal Branding,

't is wat.

 

En dagelijks doorspekken we er ook zonder bij na te denken onze Vlaamsche taal mee:

een coach

shit!

iemand defrienden

een burn-out

de kids (*brrrrr*)

een selfie

...

 

Wat zou ik graag de gave van het woord bezitten,

gesproken & geschreven.

Ik heb wel een rijke passieve woordenschat,

(komt goed van pas tijdens kruiswoordraadsels :-) ),

maar wat uit mijn mond komt, is vaak een flauw afkooksel

van wat ik echt bedoel.

En ook uit mijn pen vloeit geen prozaïsch goud, laat staan poëtisch.

 

Poëzie lees ik eigenlijk niet vaak.

Ik ben een boekenverslinder,

raas doorheen romans.

Echter, gedichten vragen geduld,

roerloze stilte en traagheid.

Iets waaraan het nogal ontbreekt in mijn leven.

 

Gelukkig bots ik toch nu & dan op een kleinood

van woordkunstenaars,

mensen die van iets doordeweeks

een parel kunnen maken.

 

 

 

StuBru voorziet ter gelegenheid van gedichtendag vandaag

in bloedmooie poppoëzie,

de mooiste songteksten ooit

in heerlijke muziek gegoten.

Dubbel plezier!

 

Eén van de meest geslaagde combo's van tekst en noten

is deze muzikale vertaling van het gedicht van Hugo Claus

over schrijven van gedichten.

 

Er is ook nauwelijks verschil tussen liedjes schrijven en dichten. 

Niet verwonderlijk dus

dat heel wat singer-songwriters

ooit een dichtbundel uitbrachten,

of aan 'spoken word performances' doen,

zoals dit favorietje van mij.

 

Maar 't moet niet altijd in het Engels zijn,

deze troubadour bijvoorbeeld zette vorige week op zijn gemak

onze geboortestad nog eens in de fik

met moois uit zijn nieuwe CD èn ouder werk

 

 Allez, nog eentje om het af te leren.

 (en om eens goed te lachen met het clipke)